Choroba lokomocyjna

Choroba lokomocyjna, zwana także kinetozą, jest wynikiem błędnego odbioru bodźców, które docierają do mózgu. Błędnik nie jest w stanie zapanować nad zmianami ciała, a krajobraz zmieniający się za szybą pojazdu dodatkowo nasila przykre dolegliwości. Na kinetozy cierpią najczęściej dzieci w wieku 3–12 lat. Zwykle jednak problem dotyczy dzieci w przedziale wiekowym 10–12 lat. Kiedy dziecko robi się starsze, objawy maleją, chociaż nie zawsze jest to regułą. Osoby dorosłe także cierpią na chorobę lokomocyjną. Narażone są na nią szczególnie kobiety w czasie menstruacji oraz osoby cierpiące na migreny.
Głównymi objawami choroby lokomocyjnej są:

• bóle i zawroty głowy,
• mdłości,
• wymioty.

 

Substancje stosowane w chorobie lokomocyjnej

Lekiem najczęściej stosowanym w leczeniu nudności i wymiotów związanych z chorobą lokomocyjną jest difenhydramina.

W przypadku choroby lokomocyjnej poleca się też skopolaminę w postaci przezskórnych systemów transdermalnych. Skopolamina wykazuje działanie ośrodkowe w obrębie pola wymiotnego.

Surowcem leczniczym w tej przypadłości jest też kłącze imbiru (Zingiberis rhizoma). Surowiec ten zawiera m.in. olejek eteryczny z zingerolem oraz substancje żywiczne zawierające szogaole i gingerole. Preparaty otrzymywane z imbiru znalazły zastosowanie w łagodzeniu nudności i wymiotów lokomocyjnych. Dla dorosłych i dzieci powyżej 6. roku życia zaleca się ok. 2 g surowca ok. 30 minut przed podróżą. 
 

Akupresura

Bezpieczną alternatywą dla produktów farmakologicznych przy kinetozie jest akupresura. To metoda leczenia, która wywodzi się z chińskiej medycyny naturalnej. Bardzo ogólnie można powiedzieć, że jest to masaż, który obejmuje uciskanie i dotykanie określonych punktów na ciele człowieka, które są odpowiedzialne za dane schorzenia. 

Dlateg...